Elegia tertia, Anno ætatis 17.
In obitum Præsulis Wintoniensis.
Mœstus eram, & tacitus nullo comitante sedebam,
Hærebantque animo tristia plura meo,
Protinus en subiit funestæ cladis imago
Fecit in Angliaco quam Libitina solo;
Dum procerum ingressa est splendentes marmore turres [ 5 ]
Dira sepulchrali mors metuenda face;
Pulsavitque auro gravidos & jaspide muros,
Nec metuit satrapum sternere falce greges.
Tunc memini clarique ducis, fratrisque verendi
Intempestivis ossa cremata rogis. [ 10 ]
Et memini Heroum quos vidit ad æthera raptos,
Flevit & amissos Belgia tota duces.
At te præcipuè luxi dignissime præsul,
Wintoniæque olim gloria magna tuæ;
Delicui fletu, & tristi sic ore querebar, [ 15 ]
Mors fera Tartareo diva secunda Jovi,
Nonne satis quod sylva tuas persentiat iras,
Et quod in herbosos jus tibi detur agros,
Quodque afflata tuo marcescant lilia tabo,
Et crocus, & pulchræ Cypridi sacra rosa, [ 20 ]
Nec sinis ut semper fluvio contermina quercus
Miretur lapsus prætereuntis aquæ?
Et tibi succumbit liquido quæ plurima cælo
Evehitur pennis quamlibet augur avis,
Et quæ mille nigris errant animalia sylvis, [ 25 ]
Et quod alunt mutum Proteos antra pecus.
Invida, tanta tibi cum sit concessa potestas;
Quid juvat humanâ tingere cæde manus?
Nobileque in pectus certas acuisse sagittas,
Semideamque animam sede fugâsse suâ? [ 30 ]
Talia dum lacrymans alto sub pectore volvo,
Roscidus occiduis Hesperus exit aquis,
Et Tartessiaco submerserat æquore currum
Phœbus ab eöo littore mensus iter.
Nec mora, membra cavo posui refovenda cubili, [ 35 ]
Condiderant oculos noxque soporque meos.
Cum mihi visus eram lato spatiarier agro,
Heu nequit ingenium visa referre meum.
Illic puniceâ radiabant omnia luce,
Ut matutino cum juga sole rubent. [ 40 ]
Ac veluti cum pandit opes Thaumantia proles,
Vestitu nituit multicolore solum.
Non dea tam variis ornavit floribus hortos
Alcinoi, Zephyro Chloris amata levi.
Flumina vernantes lambunt argentea campos, [ 45 ]
Ditior Hesperio flavet arena Tago.
Serpit odoriferas per opes levis aura Favoni,
Aura sub innumeris humida nata rosis.
Talis in extremis terræ Gangetidis oris
Luciferi regis fingitur esse domus. [ 50 ]
Ipse racemiferis dum densas vitibus umbras
Et pellucentes miror ubique locos,
Ecce mihi subito præsul Wintonius astat,
Sydereum nitido fulsit in ore jubar;
Vestis ad auratos defluxit candida talos, [ 55 ]
Infula divinum cinxerat alba caput.
Dumque senex tali incedit venerandus amictu,
Intremuit læto florea terra sono.
Agmina gemmatis plaudunt cælestia pennis,
Pura triumphali personat æthra tubâ. [ 60 ]
Quisque novum amplexu comitem cantuque salutat;
Hosque aliquis placido misit ab ore sonos;
Nate veni, & patrii felix cape gaudia regni,
Semper ab hinc duro, nate, labore vaca.
Dixit, & aligeræ tetigerunt nablia turmæ, [ 65 ]
At mihi cum tenebris aurea pulsa quies.
Flebam turbatos Cephaleiâ pellice somnos,
Talia contingant somnia sæpe mihi.